donderdag, december 04, 2008

Contact met mensen belangrijkste tijdens de campanje

De campanje voor de verkiezingen van de Waterschapsbesturen is voorbij. Het wachten is op de uitslag in alle 24 waterschappen. Ik hoop op een goed resultaat voor onze Algemene WaterschapsPartij. De uitslag zou vandaag, op 27 november bekend zijn. Helaas is dat niet het geval. We moeten geduld hebben tot zaterdag 29 november. Dan zijn de uitslagen bekend.

Hoe was het om deel te nemen aan deze verkiezingstijd? Alweer leerzaam. Het meeste leert men door met mensen te spreken. Dat gebeurt bijvoorbeeld als je folders rondbrengt. Ik koos ervoor in de stad van mijn jeugd te gaan folderen, Arnhem. Arnhem-Noord wel te verstaan, dat is gebied van Rijn en IJssel.

Op een mistige morgen ging het deur aan deur. Bij flats gaat dat makkelijk. Soms vier verdiepingen boven elkaar en dan maar vullen en niet te veel klepperen. Veel mensen hebben stikkers op de brievenbus 'Geen ongeadresseerde drukwerken'. Wat doe je dan? Mijn folder is behoorlijk persoonlijk en de stikkers 'Ja/Nee' geven geen probleem.

Ik doe mijn best en zie een mevrouw aankomen met een hondje. Ik draai me om om naar haar toe te lopen en net als ik haar een flyer persoonlijk wil overhandigen schreeuwt ze “Wilt u dat wel eens laten, ziet u niet dat we allemaal stikkers hebben dat we dat niet willen? “ “Oh ,mevrouw ik wilde u net een blaadje geven, dit ben ik, dus dat is heel persoonlijk.” "Nou ik ben he – le – maal niet blij met u. Oh Waterschap, het is een schande dat we daar ons geld aan uitgeven. Allemaal mannetjes op het pluche bah.” Ze doet de deur snel dicht en daar sta ik. Ik roep door de ruit: “Maar daarom ga ik juist in het waterschap om daarin verandering te brengen…” geen reactie.

Een beetje beduusd ga ik verder. Er komt een andere vrouw aan met een hond. “Wat is het hier mooi, prachtig groen, deze wijk.” Ja, ze heeft het erg naar haar zin. Ik vraag of ze al gestemd heeft en geef de flyer.

Er komen twee mannen uit een flat, duidelijk harde werkers. “Ik breng folders rond voor de waterschapverkiezingen…” “Oh,” ze lijken niet geïnteresseerd.

Een groepje opgeschoten jongens zijn bij een auto aan het rommelen. “Idiote rotauto”, en een paar keer een kort woord van drie letters, hoor ik. Ze zijn duidelijk opgewonden en hard aan het praten. Ik bemoei me er niet mee, doe net of ik niks hoor.

Even verderop is de straat waar ik weet dat een zus van een vriendin woont. Welk nummer zou het zijn, zou ze mij herkennen? Overdag zijn weinig mensen thuis. Bij een deur die open staat is een jonge vrouw ook bezig met een hond. De hond rent op mij af. Hij is jong en moet nog veel leren. Ik heb al een blaadje in de bus gedaan, maar die kreukelt door de borstel achter de gleuf. Ik geef nog een ongekreukeld blad en maak een praatje over de hond en water. De hond wil met mij mee en pas al ik weer helemaal terug loop kan hij worden gepakt door de bazin. Ze is helemaal aardig en vol begrip voor water.

Bij een veldje ontmoet ik een aardige jonge vrouw met een grote hond. Ik vraag of ze al heeft gestemd en begin over de mooie omgeving. “Ik heb hier gewoond, veertig jaar geleden.” Uitgebreid vertel ik over water. Ze is helemaal blij, want ze had de brief wel gekregen, maar weet niets over het waterschap en dus ook niet waar ze op zou stemmen. Ze is blij met iemand die over belangrijke dingen spreekt. "Dat zie je niet zoveel, dat mensen je serieus nemen." We spreken over de bramen en het mooie uitzicht. Hoe het vroeger was en nu.

Even verderop is een mevrouw bezig in haar tuin met vogelvoer. “Ik moet het extra goed vastmaken, want anders stelen de eksters de voorraad”. Water is voor haar heel belangrijk. Ze is al bijna 75 jaar, maar heel actief in de wijk. “Mevrouw ik heb al gestemd. Daar ben ik altijd heel secuur op”. Ik prijs haar accuratesse en loop verder.

Ineens blijk ik niet de enige bij de brievenbussen. Een dame van TNT is bezig met haar rondgang. “Zo, ik ben nu bijna even uw collega”, we maken een praatje over de dagen van 13 en 14 november, toen alle stemformulieren werden bezorgd. “Gelukkig verdeeld over twee dagen. De ene dag de ene kant van de weg, de andere dag de andere kant van de weg. Gelukkig niet in plastic”. Ik vertel haar dat ik er alles van weet omdat ik ook postbezorger ben geweest. Ik geef haar mijn flyer, ze zal het bekijken en wenst me veel succes.

Een straat verder is een andere postbesteller aan het werk. We lopen elkaar zowat in de weg, en ik ga haasje over. Ik geef de flyer.. “Jammer dat je er gisteren niet was, want ik kende niemand op de lijst. Toen heb ik ienemienemutte gedaan tussen de kandidaten die in Arnhem wonen. Waar ligt Etten?” vraagt ze. “Waarom breng je hier rond?” "Ik kom uit Arnhem." "Dat moet je erop zetten. Je moet je profileren. Waarom zet je niet erbij: afkomstig uit Arnhem?" Ik beloof haar de volgende keer daaraan te denken. “Over vier jaar stem ik op je.” Ze heeft een kleine oude auto, zwaait opgetogen en rijdt naar de volgende straat.

Ik probeer een folder bij een school achter te laten. Zoeken naar de brievenbus... ja daar achter de vuilnisbak. De kinderen zijn alweer uit. “Tot morgen” hoor ik vrolijk.

Ik nader een bushalte en tot mijn verbazing staat daar de mevrouw van de hondjes, die niets van mannen in het waterschap moet hebben. Wonderlijk, na twee uur elkaar weer te zien. “Mevrouw, wat fijn dat ik u weer tref, hoe is het mogelijk”. We moeten allebei lachen. Ik vertel haar dat ik wat ontdaan was van haar opmerkingen, maar dat zij wel gelijk heeft. Ik meld dat ik al heel lang bezig ben met water en dat we allemaal een taak hebben om daar goed mee om te gaan. De vrouw is aardig en zegt dat ze zich schaamde na het gebeurde bij haar woning: "wat was ik kattig." Ze vraagt alsnog om een flyer en zal hem bekijken. Als ze de bus is ingestapt en langsrijdt probeer ik te zwaaien, maar ik zie haar niet.

Bij de volgende bushalte zit een jongen van een jaar of 17. Hij weet niet wat waterschap is en is blij met mijn informatie. Hij gaat thuis kijken of hij ook een stembrief heeft gekregen.

Langzaamaan begint het harder te regenen. Ik ontmoet geen mensen meer buiten, maar ga rustig door, zonder paraplu, in mijn element… het water.

Geen opmerkingen: